تصور من از بخش مهمی از زندگی اینه :
بالای یه باتلاق ِ مسموم ایستاده ای که لجن های داخلش رو به بهترین شکل ممکن بزک کرده اند. به هوای ِ شکل زیبای اونا وارد این باتلاق میشی و هر چه از این هوس ها بیشتر میخوری و بیشتر کام میگیری بیشتر تو اون باتلاق فرو میری و کم کم متوجه میشی که هوس تمامی ندارد و بهای این هوس ها فرو رفتن در این باتلاقه . میبینی که یه نفر بالای این باتلاق با یه طناب ایستاده و طناب رو میندازه برات میگه بیا بیرون داری فرو میری ، خفه میشی ، دهنت پر از لجن میشه و نمیتونی دیگه نفس بکشی و نمیتونی دعا کنی ! ولی تو با خودت میگی هوس ها خوشمزه ای اند حالا وقت دارم . بزا آخرین لحظه طناب رو میگیرم و میام بیرون . خاصیت هوس همینه ، توش غرق میشی و هر چه هم پیش میری سیر نمیشی .
اون طناب توبه است ولی برای من ثابت شده کسایی که هوس بازن اینقدر دنبال هوس هاشون میرن تا مرگ بهشون برسه و نتونن توبه کنن .
این طناب تو زندگیه همه ی ما هست تا مارو از این باتلاق نجات بده ولی اینی که ما طناب رو نگیریم تقصیر ناجی ِ ما نیست .
پ ن :
من خودم از همه آسیب پذیر ترم . کسی فک نکنه چون نماز میخونه ، روزه میگیره و صدقه میده پس در امانه . باید کنترل کرد ، اصلا جنگه با نفس . باید جنگید ! تموم شد رفت ! ! !
باید هر روز به خودم بگم :
من برای هوسرانی به این دنیا نیومدم ! من برای بردگی به این دنیا نیامدم ! من برای برده ی هوس شدن به این دنیا نیامدم.
